سی وَ شش:/

یک جمله ای از فلوبر هست که من فقط همان یک جمله را از او میدانم :/ میگوید :«تنها راه تحمل هستی این است که در ادبیات غرق شوی؛همچنان که در عیشی مدام .» 

جمله ی تلخی است میدانی :/ حال آدم را میگیرد :/ نمیدانم ... ولی به من همان نتیجه ی همیشگی را میگوید. همان که در ثانیه به ثانیه ی زندگیِ اخیرم در ذهنم بوده،که واقعیت بیشتر زشت است.

پی نوشت: ولی وی همیشه بین دو جمله ی« واقعیت همیشه زشت است» و «واقعیت بیشتر زشت است» در نوسان بود :/