آذر سرد

امروز بهترم از گذشته. البته از بعضی جنبه های زندگیم. یادمه که خیلی وقت پیش وقتی دیگه با پدر مادرم نبودم اومدم اینجا و نوشتم : " من ، ابتدای جاده‌ی مه گرفته." الان که شاید چهار پنج سال ازون روز میگذره من هنوز توی این جاده‌ی مه گرفته‌‌م . دیگه روزایی که نمیدونستم چطوری حالم رو بهتر کنم تموم شده . حداقل میدونم دوره‌های پایین بودم فقط احتیاج به زمان برای تموم شدن دارن. برای بهتر شدن فقط باید صبر و تمرکز کرد. 

بعضی چیزها هیچ راه فراری ندارن . 

خیلی یادداشتا مینویسم، البته فقط توی ذهنم. تصور نوشتن افکارم باعث شده نیاز به واقعا نوشتنشون کم بشه و بیخیالش بشم. توی کوچه که داشتم راه میرفتم ... گاهی یه چیزایی توی ذهن آدم میاد که با تمام وجود نمیخوای یادش بیفتی . دوس داری از خواب بیدار شی و همه چی پشت سرت باشه دیگه هیچوقت سراغت نیاد . ولی به قول اریش کستنر خاطرات آدم انگاری خوابن، و وقتایی که فکرشو نمیکنی بیدار میشن و خیلی راحت پرت میشی جایی که ازش فراری‌ای. مثلا توی هفتاد سالگی روی زمین سرد بشینی و خاطره یه روز از پسربچه بودنت یادت بیاد! بی هیچ معنی‌ای . 

من در حال نزدیک شدن به روزسپاری آرمانیمم البته جور دیگه‌ای . و هر چی بهش نزدیک تر میشم . میبینم که چقدر دوست نداشتنیه . زندگی منو سقفای انگشت شماری میسازن. خونه، دانشگا، اتاق عمل. همین سه تا. یه سری مشکلات دارم با خودم .اگه قرار بود اتاق عملو من بسازم براش یه سیستم صوتی عالی طراحی میکردم . یه استریوی خفن . با پلی لیست پیشنهادی بی‌کلام خودم . متاسفانه حس میکنم خیلی هنر یا ارزشمندی برای تولید احساس یا نمیدونم معنی یا هر چی که اسمش هست خیلی گمشده در هر چیزی. مثلا دیگه خیابونا زیبا نیستن یا مردم به اینکه زندان دیوار به دیوار دانشگاه ساخته شده باشه اهمیتی نمیدن ! 

 

 

264_

خسته و داغون 

چقد سخته همه چی . سخت و پوست کن. سخت و بد گذرون. بزرگ میشی و چیزایی که دوست داری یکی یکی کم میشن و از بین میرن و تو شاهد همه چیزشی . بعضی چیزا مال همه نیست. اومده بودم یچیز دیگه بگم ، یچیز دیگه دارم میگم . راست میگفت من تحملشو ندارم . سوالای زیادی برای جزیئات زیادی تو ذهنم وجود داره. هیچکدوم رو در حد بروز نمیبینم ولی. نمیدونم آدمیزاد چیه و این دنیا برای چیه . برای شکنجه و رنج یه موجود زنده؟ نمیدونم . چیزای فوقالعاده ای هست که برای نداشتنش میتونی هر شب که به خودت برمیگردی اشک بریزی در تمام سالهای نفس کشیدنت. بعضی وقتا دوس دارم داد بزنم که وااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی حالم خیییلیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی بدددددددددددددددددددددددددددددددددددددددده

ولی اینکارو تو ذهنم انجام میدم یا یه جمله بی ربطو بلند و با فریاد میگم . دوس دارم سیگار بکشم نمیدونم خواهرم پاره‌م میکنه یا نه. 

این هذیونا رو تموم میکنم چون هی مینویسمو پاک میکنم و همه جمله ها بی ربطن به هم . ذهنم انسجامشو از دست داده/: 

263_

بابام خیلی ناراحته و من نمی‌دونم چیکارش کنم که اینطوری نباشه دوس دارم فرار کنم 

ناگهان اتک و پوووف!! ناپدیدی همه چیز!

​​​​​​از همه ی پسرایی که رابطه‌مو با دوستام بهم زدن و اونا رو تسخیر کردن خیلی خودخواهانه ، متنفرم. 

این موضوع که نمیتونم حداکثرترین حالت دوستی رو با کسایی که میخوام داشته باشم چون این جایگاه همیشه متعلق به جنس مخالفه اذیتم میکنه و واقعاً گند میزنه به اشتیاقم. 

باید شاهد این باشی که بشینه کنارت و با اون حرف بزنه، وقتی میخواد با تو حرف بزنه درمورد اون حرف بزنه، وقتی ناراحت و دمغه همیشه مربوط به اونه و بلاه بلاه بلاه . 

خسته شدم از این همه ناتمامی در روابط با همه ی انسانها

چرا نمیتونم کسایی میخوام رو  توی قفس نگه دارم? :/ 

چرا همیشه من اونی هستم که رها میشه، ناکافیه ، در حاشیه‌س.

از رل زدن و دوستی و ازدواج هیچکدومتون خوشحال نیستم واقعاً. چرا باید از این خداخافظی شاد باشم؟؟؟؟؟ چه انتظار بیجاییه. 

۲۶۱_

اینقد حالم داغونه که نمی‌دونم به کجا پناه ببرم . تا حالا اینقد به فهم بی پناهی  و ناامیدی نزدیک نبودم 

متنفرم ازینکه هر دفعه به همه ی آدمای اطرافم رو میارم و هر دفعه میفهمم « من نمیتونم . »

260

حال امتحان دادن ندارم .

پاهای سنگی

روحم خسته‌س. حس فرسودگی میکنم. محیط اتاق‌عمل و اصلا دوست ندارم اینکه هر روز برم اونجا زجرم میده اون محیط جاییه که من نمیخوام باشم، نمیخوام کاری رو انجام بدم که دائم در معرض این باشم که کوچیکترین سهل‌انگاری باعث درد و رنج یه آدم بشه.اونم کار کردن توی این سیستم بی سر و ته و مریض که فقط پول درآوردن براش مهمه از کوچیکترین عضوش تا اون رئیس و صاحب و سهام دار و هر کوفت و زهرماریش. هیچ کس نه استانداردا رو میشناسه نه حوصله داره رعایت کنه. من نمیخوام همچین چیزیو توو زندگیم داشته باشم من این دردو نمیخوام دوس دارم هر چه زودتر از جایی که با جسم و جون آدمای دیگه سر و کار داره بیان بیرون نمیدونم چطوری

نمیدونم باید چیکار کنم . دوست ندارم شبا صبح بشه. وقتی از خواب بیدار میشم اولین چیزی که میگم اینه که وای دوباره بیدار شدم دوباره صب شد دارم ناشکری میکنم? توی این مدت اینقد آدم مختلف دیدم که هر دفه که این چیزا میاد توی ذهنم حالم بد میشه ولی من این افکارو حتی اومدم و اینجا نوشتم . اینکه چقد دوست ندارم زنده باشم.اما دوست دارم زنده باشم. وقتی به این فک میکنم که اگه الان بمیرم و فردا نباشم دلم میگیره. دوست دارم بتونم دردمو کم کنم . یا نذارم بیشتر بشه.نمیدونم چطوری این محیطو بهتر کنم تا اینقد کابوس نباشه. 

احمقانه زنده‌م، وحشیانه نیستی

دلم خیلی گرفته. دوست دارم یه مدت بدون اینترنت زندگی کنم. ظرفیت این همه گسترده بودن جهانو ندارم. خوابم میاد.

۲۵۷_

به نظرم واقعاً باید یاد بگیرم با نون حداقل ترین ارتباط رو داشته باشم. نمیدونم چرا هر چقدم تقلیل میدم بازم حس میکنم بازم کافی نیست . کاش زودتر مرز مناسب رو بتونم پیدا کنم واقعاً:/

 

 

۲۵۶_

قلبم داره کنده میشه، هر چی بیشتر میگذره به جای بهتر شدن، بدتر شد