از همه ی پسرایی که رابطه‌مو با دوستام بهم زدن و اونا رو تسخیر کردن خیلی خودخواهانه ، متنفرم.
این موضوع که نمیتونم حداکثرترین حالت دوستی رو با کسایی که میخوام داشته باشم چون این جایگاه همیشه متعلق به جنس مخالفه اذیتم میکنه و واقعاً گند میزنه به اشتیاقم.
باید شاهد این باشی که بشینه کنارت و با اون حرف بزنه، وقتی میخواد با تو حرف بزنه درمورد اون حرف بزنه، وقتی ناراحت و دمغه همیشه مربوط به اونه و بلاه بلاه بلاه .
خسته شدم از این همه ناتمامی در روابط با همه ی انسانها
چرا نمیتونم کسایی میخوام رو توی قفس نگه دارم? :/
چرا همیشه من اونی هستم که رها میشه، ناکافیه ، در حاشیه‌س.
از رل زدن و دوستی و ازدواج هیچکدومتون خوشحال نیستم واقعاً. چرا باید از این خداخافظی شاد باشم؟؟؟؟؟ چه انتظار بیجاییه.
درکت میکنم. ولی چاره چیه وقتی اولویت زندگی ادمها نیستیم؟