فاطمه خیلی روح لطیفی دارد انگار. خودش هم خیلی آدم ظریفی است. دستهایش و صدایش را بیشتر دوست دارم. یعنی آن لحنی که کلمات را بیان میکند استرس های هر جمله اش را خیلی میپسندم حتی وقتی که (به) را به جای (برای) بکار میبرد به نظرم دوستداشتنی تر است.
یکبار که پاییز بود و آفتابِ نیمه مایل نصف صورتش را روشن کرده بود و نور یکی از چشمانش را روشنتر کرده بود دستهایش را به لپش مالید و در هم قفلشان کرد و در حالی که به پرچینهای رو به رو خیره بود گفت : که به نظر من چندتا زندگی وجود داره. یعنی هر کس باید چندبار به دنیا بیاد در زندگی‌ش. چون مثلا کسی که میون دزدها به دنیا اومده حتما دست به دزدی میزنه، یا کسی که بین آدمهای درست و حسابی به دنیا آمده احتمالا دنیا را زیبا تر حس میکنه. برای همین هر کسی باید چند بار در جهان‌های کوچک مختلف به دنیا بیاد تا راهش رو پیدا کنه!
آن باد ملایم پاییز و صدای فاطمه و احساسی که آن جمله‌ها ساخت، نزدیک‌ترین لمسِ صُلح بود.
