ولی فک نکنم بتونم هیچوقت باهاش کنار بیام .
و هیچوقتم فک نکنم بتونم یادبگیرم که در برابرم ساعتها و روزها و سالهاییه که من کاملا داغونم و هیچی نمیتونه این حسو عوض کنه :/ نه دوس پسر جدید :/ نه دکتر ،نه رژیم غذایی ، نه مواد ،نه تحقیر ، نه ... ولی من به خدا اعتقاد دارم :/
پی نوشت: حالا مگه چه اتفاق بزرگی افتاده?:/ هیچی ، فقط از قیافه گرفتن یه بچه گربه عصبانیم بیبی ://
و او از خودش متنفر بود و در این مدتی که زندگی کرده بود توانسته بود درک کند تنها کاری که از دستش بر می آید آسیب زدن است . گویی ستاره ی او ستاره ی یگانه ای بود . او نباید سعی میکرد با کسی ارتباط داشته باشد .
یادم است وقتی بیست و هفت شهریور بود و من میخواستم اینجا را پر کنم ، حالم به شدت بد بود.
شکسته بودم.خوابیدن برایم کابوس بود.میخواستم چیزی را از نو شروع کنم. خودم را از سر بگیرم. اینجا را ساختم تا وانمود کنم. تا نقش آدم شکسته را حداقل در جایی ، گوشه ای ، برای لحظه ای تمام کنم.
حالا اما همه ی آن کابوس بیست و هفت شهریور تمام شده ولی نوشتن اینجا به من کمک میکند تا خودم را بهتر بشناسم .
