۲۰۴_

امروز خیلی خسته و عصبی بودم‌. واقعاً عصبی و دعوایی بودم. مثلا میخواستم با مهلا دعوا کنم فقط چون همیشه خیلی بچه و خنگ است و یا این دختره زهرا را میخواستم واقعا وقتی کنارم بود و حرارت بدنش به بدنم میخوردو چون یک ترم هفتی نابلد و چاق بود هل بدهم. گرمای بدنش عصبانیم کرده بود صدای خُرخُر نفس کشیدنش. همه‌چیز در ارتباط با حضور اون در یک اتاق با من‌. تصور کردم دارم دفتر استاد فرزاد را از روی میز پرت میکنم پایین چون داشت حین درس دادنش سر صبح وقتی توی اتاق هفت رفته بود آن ته و بچه‌ها را جمع کرده بود و من سر صبح ده دقیقه دنبالشان میگشتم ، آدامس می‌جوید و حرف میزد. حس کردم خیلی بدم آمده  از دیدنش مخصوصاً اینکه باید همه‌ش جلوی چشمم میبود و بهش نگاه میکردم. جدیدا در رفتارش یک عدم صداقت را حس میکنم. انگار او هم از همه‌چیز متنفر و خسته شده و فقط دارد وانمود میکند. انگار میخواهد بپیچاند و برود. همه‌ی این افکار را داشتم سرکوب میکردم‌ میدانستم که اینها فقط به خاطر حال بدم است. من عصبانیم و خشمم ربطی به آدامس و گرما و چاقی ندارد. میدانستم که اور ری‌اکتم. دکتر ح امروز اما آنقدرها دعوایی نبود. دوست داشتم اما به رزیدنت عوضی‌اش میگفتم تو خیلی عوضی و کثیفی و مدام کثافت کاری میکنی. بدترین سوچورها را میزنی و برایت اهمیت ندارد چون مریضت پیر است. خیلی گند میزنی کلا و خرابکاری میکنی که جمع نمیشود گاهی:/ تو بدترین و بی‌سلیقه ترین پزشکی هستی که تا حالا دیدم و جزو کثیف ترین آدمها از نظر بهداشتی به نظر میرسی.  واقعاً آدم افتضاحی است و به هیچ‌کس توحه نمیکند انگار که دیگران ارزشی ندارند. خودش بی‌ارزش است اما‌. واقعاً امروز که داشتم نگاهش میکردم از خودم پرسیدم این در خانه‌اش در زندگی خصوصی‌اش چقدر بی‌سلیقه و کثیف ممکن‌است باشد! و چقدر باید اطرافیانش را کلافه کند. از اینها بود که سر رزیدنت سال پایینی اش پشت تلفن فقط داد میزد! حالا خودش رزیدنت سال دوم شده جدیدا://نیازی هم نبود داد بزند پشت موبایل حالا یعنی تهدید یا بحث جدی نبود فقط حرف‌هایش را بلند و یکهویی میگفت :/ اینقدر نمیفهمید که توی گوش بغل دستی اش دارد داد میزند‌. واقعاً دوست دارم یکبار اتندش مچش را بگیرد و به خاطر اشتباهات قلمبه‌اش یکی بخواباند زیر گوشش چون واقعاً این چک را نیاز حیاتی دارد.

۲۰۳_

ازین حس متنفرم. دوباره همون حسه. ازین اضطراب خسته‌م . نمیخواستم هیچوقت دوباره این دردو داشته باشم . من بعدشو میدونم. توانایی شنیدن و دیدنشو ندارم. چقد نمیتونم نفس بکشم 

۲۰۱_

اینقد بدم که نمیتونم حتی درموردش حرف بزنم. حتی نمیتونم سوگواری کنم. 

 

۲۰۰_

داشتم یک چیزی می‌خواندم که خوشم آمده بود. سرم را گرم کرده بود یادم نمیآید ولی چی! فقط میدانم که متنی بود تصویری نبود. یکچیزی بود که باید با ذهن خودم درستش میکردم طبق دستورالعملش. و من داشت خوشم میآمد از ذره ذره فهمیدنش . یادم نیست چرا. یادم است که رفتم تلگرام و آخرین حرفهای غزل را خواندم. این غزل را من اصلا نمیشناسم؛ غزل ولی خوب نوشته بود . وقتی تموم شد دیگر نفهمیدم کحا بودم و چه شد که رسیده بودم به آنجا.شاید یکی از داستان های کوتاه نجدی بود که با پایانهایشان آدم را تروماتایز میکنند.یکجورهایی به آدم شوک میدهد و پوست روح آدم به خاطر حرکت نخ‌‌های نامرئی اکلیلی(:/) قلقلکش می‌آید. بگذریم! اصلا نمیدانم چرا اینها را یادداشت کردم. احتمالأ مغزم فیوز پرانده باشد. 

امروز رقیه در کلاس غش کرد. در واقع غش نکرد بلکه یکهو زد زیر گریه. یک چیزی شبیه پنیک یا همچین چیزی. نمی‌توانست بایستد، می‌لرزید و یخ کرده بود و گریه میکرد، استاد اما گفت که یکجورهایی فینت کرده و من به این فکر کردم که استاد ازینکه از خاطرات حرفه‌ای تخمی‌اش (واقعاً کلمات دیگر در رسایی این کلمه نیستند در این مورد:/) صحبت کرده حس بدی دارد یا نه? یا اینکه اینطور مرور خاطرات واقعاً به آموزش و انتقال تجربیات کمک کرده یا همه‌ی اینها چرت و پرت است و جهان همین است و ما خیلی سوسول و مامانی هستیم. 

داشتم میگفتم که درست بغل دست من نشسته بود ولی چون خیلی به من نزدیک بود ندیدمش . حتی متوجه نشدم که زده است زیر گریه یا اینکه خودش را توی مقنعه‌اش گلوله کرده . اصلا حس نکردم دارد رنج میکشد:/ من ولی میتوانستم بغل دستی رقیه را ببینم که یک صندلی با من فاصله داشت. بغل دستی رقیه به من گفت که آب دارم یا نه? ولی من همیشه به جای آب چایی همراهم میآورم:/

بعد یکهو نمیدانم دقیقاً چه شد اما رقیه سرش را گذاشته بود روی شانه ی من و گریه میکرد و استاد هم نمیدید و من واقعاً رفتارم عادی بود:/ یعنی انگار رقیه برای اینکه خوابش گرفته اینکار را کرده یا هر چه:/ واقعاً ایده‌ای نداشتم که چرا و چطور 

وقتی بعدا توی چادرش دراز کشید و توی گودی فرورفته‌ی چشمش دریاچه‌ی اشک درست شد، من به این فکر میکردم که چه خوب میشد انگشتم را بزنم توی اشکها و صدایش را گوش کنم:// همینقد ضایع ولی واقعی!

بعد سعی کردم به خاطر بیاورم که مردم چطور رفتار میکنند . به تمام دستورالعمل‌های والد درون و بیرون و همه ی چیزهای ضبط شده‌ام رجوع کردم و یک نمایش زورکی را بازی کردم. خودم را دیدم که رفته‌ام نشسته‌ام توی سالن آن ساختمان بد قواره‌ی ناتمام و شانه ماساژ میدهم:/ 

 

اصلا هم نمیدانم چرا باید اینها را مینوشتم 

199_

یک هفته ی کامل پر از خشم و بیزاری بودم . امروز بیشتر از همیشه. میدانید چیست؟این ریاکاری و دورویی مردم حال آدم را بد میکند. اینکه یکهو همه یک دفعه چادری میشوند! اینقدر مردم مرا غافلگیر کرده ام که دچار بدبینی به عالم و آدم شدم. شبیه عصر حجر عین خلافکارها هر روز ما را از گیت رد میکنند به صف میشویم و یکی مثل کرکس آدم را میپاید و به خاطر لباس ما را تحقیر میکند بهمان میگویند که مناسب نیستیم که ایراد داریم . بهمان میگویند که میخواهیم با لباسمان جلب توجه کنیم و کرسی شعر هایی که لایقش نیستیم نثارمان میشود، میایند و روی صورتمان میشاشند و  میروند و ما فقط نگاه میکنیم. من از این همه توهین خسته ام. اینجا همه اش به آدم توهین میشود. همه به خودشان اجازه میدهند به اقتضای موقعیتشان برای آدم قلدری کنند بدون آینکه به این فکر کنند که آیا واقعا موقعیتشان هیچ ارزشی دارد یا فقط یک موضوع احمقانه است یا اینکه فقط یک استاد بی خاصیت در یک همچون دانشگاه شت و گوهی هستند . نمیدانم چرا مجبورم  بین این همه دلقک باشم. 

آنقدر بی علاقه و زده ام که حتی نمیخواهم توصیف کنم که امروز چطوری گذشت. که هر روز چگونه میگذرد. 

برای هر کاری که میکنم و هر چیزی که دوست دارم باید توضیح بدهم به آدمهایی که نمیشناسمشان. که نمیدانم از کدام جهنمی آمده اند. چرا اینها وجود دارند؟ دلیل رسیدن به این نقطه چیست؟ جوابی ندارم. من نمیدانم . من فقط جهان کوچک خودم را میخواهم . نمیخواهم لخت بگردم در انظار عمومی نمیخواهم دم به دقیقه عشقم را به رخ بکشم  نمیخواهم مواد بزنم به کسی صدمه بزنم یا هر چیز دیگری. من فقط زندگی کوچک خودم را میخواهم. اینکه هر روز یک احمق غریبه ی مریض جنسی با چشمان هرزه اش مرا برنداز نکند و مانتوی مرا سانت نزند. که نخواهم هر روز از جنسیتم متنفر باشم. 

 

 

198_

دوس دارم فحش بدم فقط. به چه روزی افتادم. 

۱۹۷_

حالم بده . تهوع و سرگیجه و سردرد دارم نمیدونم چمه ، یجور ضعف عجیبی دارم . همه‌چی خیلی ناامیدکننده و بده. از همه چی عصبانیم. 

۴۰۲/۶/۲۰

​​​​​​Happy New  age:/

شبی که چنین..

بیان باید دارک مود اضافه کند/: البته دیگر مخاطبهای وبلاگ خیلی کم شده اند به نظرم . همه میروند در اینستا و تلگرام چیز میز میفرستند . من خودم هم چنل دارم و آدرسش در ستون سمت چپ نوشته شده .خوشحال میشوم بروید عضو شوید و این یک پست تبلیغاتی نیست//:

یادم نمیآید چه چیزی میخواستم بگویم . نور زیاد این صفحه همه حال و هوایم را پراند و غُر هایم را عوض کرد. خوابم میآید خیلی. موهایم دارد میریزد . روی مخم است این که همه ش دارد میرزد ریختن موی کوتاه خیلی استرس آور تر از ریختن موی بلند است. وقتی موهایت بلند است میتوانی بیندازی تقصیر قدشان و نگرانی را به همین تقیل دهی که آره . نمیدانم . خیلی بی حوصله و بی اشتیاق برای هر چیزی انگار هستم. همه چیز به نظرم بی معنی ست یا معنا و ارزش انکی دارد . طوری که به راحتی میتوانم از آن چیز صرفه نظر کنم. نمیدانم علت این موضو ع ....دیگر دارد خوابم میبرد و واقعا سخت شدهنوشتن . اما تا قبل ازین حس مکردم حتما باید حرفهایم را در وبلاگم بنویسم .دیروز به من گفت که جدیدا خیلی از خودت تعریف میکنی! و برای همین من دوست دارم ازین به بعد همه جمله هایم را با من شروع کنم. نمیدانم چه چیز تعریف کردنی ای در من و زندگیم است که قابل ذکذ و تعریف باشد. نمیدانم . کلا خسته ام از تقلا برای دانستن و هیچ نتیجه ای نگرفتن. من تنبلم واقعا شاید . میدانم که حوصله ی اینکه خ.دم را برای چیزی بکشم ندارم . حوصله ندارم مثلا خودم را پاره کنم تا انگلیسی یاد بگیرم یا اینکه خودم را بکشم تا بتوانم مهاجرت کنم یا اینکه بخواهم به همه بگوییم کی هستم . من برایم مهم نیست . من دوست داشتم یک تنبل آمریکایی بودم یا هر جهنم دیگری که وضع خوب است . اما هیچجا وضع خوب نیست. باعث میشود دلم بگیرد . روی کره ی زمین هیچجا فوقالعاده نیست. چطور مردم با دونستن ین موضع خوابشون میبره . 

هیچ نقطه ای تو دنیا نیست که مطمعن باشی اونجا آینده ای داری. دیگر خواب میاید نمیتوانم بیشتر ازین خزعبل بگویم . من هم خوابم میبرد/:

اوضاعم بد است. احساس هیچی نداشتن میکنم. احساس اینکه من سهمم هیچی است از جهان. اینکه نفرین شده ام و هر جهنمی که باشم همین بدبختیا و مسایل الانم را دارم احتمالا .

چهل درجه

جدیداً شبها خوابم نمی‌برد. سه، چهار صیح میخوابم و بینش بیدار میشوم. حتی حالا که بعد از ده, دوازده سال (شاید حتی بیشتر ،حوصله‌ی حساب کردن ندارم) این همه مسافت آمده‌م .وقتی بچه بودم حسم چیز دیگری بود اما.

اینجا آدمهایش را دوست داشتم و به این فکر کردم که چقدر اگر پدرش آدم بهتری بود همه چیز فرق میکرد. چقدر تشنه‌ی همچین آدمی بود. 

نمیدانم چه چیزی مردم اینجا را در این آتشباران سوزان این‌جا نگه میدارد و چه چیزی آنقدر اینها را مهربان و خشن بار آورده!

آب شیر داغ است! این‌جا نمیشود صیح‌ها شوک آب سرد زدن به صورتت را تجربه کرد. آب داغ میزنی به پوست صورتت و احساس تازگی میکنی!! واقعا عجیب است!

بعد از ده سال پایش را در این جاده گذاشت .و او را تبدیل به داستان دراماتیک زنده‌ی متحرکی کرده.

همه‌اش به خودم فحش میدهم که چرا از آنش روشن کردن توی دمای چهل درجه فیلم نگرفتم . بوی زغال درخت کنار را هم کاش میشد در دیجیتال خواباند:|

 میخواستم چنتا از گلهای گیاه دَک را برای یاآوری و سند مرور خاطرات لای دفترم خشک کنم ولی گلها را هم برنداشتم نمیدانم چرا!